Italië heeft meer zonne-uren dan Nederland. Ik hoef dat aan niemand te bewijzen en het zo op schrijven voelt als een open deur. Zelfs ‘mijn’ ijsvallei, het Cadore-dal is in de winter zonniger dan Nederland in de zomer. Als ik tijdens onze winterslaap naar Tai di Cadore reis, behoort een zonnebril bij je eerste levensbehoefte, terwijl het in Utrecht nog grijs galore is.

Ik ben er over het algemeen maar kort en probeer dus in die korte tijd zoveel mogelijk mensen te zien. Mijn eerste afspraak van de dag is in het café voor een ontbijt, de laatste bij een uitgebreid avondmaal, ook probeer ik geen apéritief aan mij voorbij te laten gaan. Alleen de lunch…. die hou ik vrij. Een typisch Italiaanse lunch duurt al snel twee uur. Tijd die ik liever op een bankje in de zon doorbreng. Goed ingepakt en met een dekentje, dat wel, maar volop in de zon.

Achter het huis van mijn grootouders staat het perfecte lunch-bankje. Een beetje beschut, het is tenslotte wel winderig, en doordat we bijna 800 meter boven de zeespiegel zitten zijn temperaturen van rond het vriespunt niet vreemd. Maar zoals ik al zei, de zon maakt veel goed. Als ik daar zo zit, krijg ik natuurlijk wel de nodige waarschuwingen. Nonna Rachele roept uit haar keukenraam altijd een door een waarschuwing gevolgde uitnodiging. Eerst nodigt ze me uit bij haar te komen lunchen, daarna waarschuwt ze mij dat de kou de spijsvertering blokkeert. Desnoods iedere dag. Ook mijn dorpsgenoten die me vanaf de weg zien zitten, waarschuwen mij voor een maagzweer, dat krijg je van het lunchen met een broodje. Of erger, een blocco digestivo, een geblokkeerde spijsvertering. 

Mijn grootmoeder is in 1917 geboren, je kunt dus gerust stellen dat zij van een andere generatie is, maar deze waarschuwing komt ook van leeftijdgenoten. Lunch eet je aan tafel, binnen en met warme gerechten. Deze Italiaanse traditie neemt langzamerhand wel af, in 2007 lunchte nog 78% van de Italianen thuis met een warme maaltijd, volgens de laatste cijfers doet nu nog 68% dat. De maaltijd is voor Italianen en moment om samen te zijn, van het eten en elkaars gezelschap te genieten…en daar ben ik overigens een groot voorstander van.

P.S.: De foto van het laatste avondmaal, Cenacolo Vinciano, heb ik vorig jaar in Milaan gemaakt toen ik er een paar dagen met mijn vriendinnetje Annelies op bezoek was.