Het is weer achter de rug, de 5-daagse muziekmarathon die ook wel festival di Sanremo wordt genoemd. De media werden er weer door gedomineerd en alle details uitgebreid besproken. Niet alleen bijna 20 verschillende avondjurken die Michelle Hunziker in een paar dagen tijd heeft afgewisseld, maar ook de gages van de presentatoren, de internationale artiesten, de deelnemers en hun liedjes en zelfs de trap waar de sterren hun entree op maakten.
Het Festival della Musica italiana is een muziekfestival waar Italiaanse zangers met hun Italiaanstalige nummers, geschreven door Italiaanse muzikanten, om de eer strijden. Maar het is vooral een festival van de Italianen. Alle Italianen.
Na afloop van het eerste festival in 1951 had niemand dit nog kunnen bedenken. De gasten van het casino van San Remo hadden hun gesprekken en maaltijd niet onderbroken tijdens het optreden van de drie deelnemers en ook de pers reageerde niet enthousiast. Maar vanaf het tweede jaar steeg de populariteit en zelfs internationaal hun bekendheid dermate, dat het in 1956 tot een Eurovisiesongfestival inspireerde.
De winnaar van Sanremo mag Italië vertegenwoordigen bij het Eurovisie Songfestival. Lange tijd was dat ook voor de winnaar van het Nationale Songfestival in Nederland zo, in Nederland is dat sinds 2013 niet meer zo en kiest een speciale jury de Nederlandse vertegenwoordiger. Ik neem aan dat het Nationale songfestival in Nederland niet zo populair was. In Italië is niets minder waar. Dit jaar keek ruim 60% van de Italiaanse jeugdigen tussen de 15 en 24 jaar naar Sanremo. Perchè Sanremo e’ Sanremo!
P.S.: de foto heeft Roberto afgelopen winter bij de Vajont-dam gemaakt.
