Op het vuur staat een piepklein pannetje met pasta. De helft van de spaghetti steekt boven de rand uit. Intussen hebben mijn tafelgenotes het over de kok die verdacht veel op Brad Pitt lijkt. 

Ik heb alleen oog voor de pan. Die is véél te klein voor al die spaghetti.

Er zijn regels in de Italiaanse keuken

Italianen eten én koken voor hun plezier. Maar dat betekent niet dat iedereen gewoon maar improviseert. Maaltijden samenstellen en het koken ervan hoort op een bepaalde manier gedaan te worden. 

Neem nou pasta. Die kook je in een ruime pan met minimaal 1 liter water per 100 gram pasta. Mijn Italiaanse vriendin Alessandra gaat zelfs zo ver dat ze het zout voor het kookwater afweegt. 15 gram per liter.

Er zijn ook regels op de Italiaanse borden

Pasta, bijvoorbeeld, is een primo. Een voorgerecht. Je serveert dus geen vlees met spaghetti in plaats van vlees met aardappels. 

Een piatto unico1 kan wel, dan eet je niets anders. Hooguit een bordje sla. Maar dat eet je voor de pasta. Of erna. En nooit op hetzelfde bord.

En ieder pastagerecht bestaat uit een perfecte combinatie tussen de pasta en de saus. Dat betekent dat je een saus van cime di rapa vrijwel altijd op orecchiette zult krijgen en, god verhoede, nóóit op spaghetti. 

Hoe kennen ze al die combinaties in hemelsnaam?

Ik vermoed dat je dat gewoon thuis leert. Door het dagelijks te eten. Met twee warme maaltijden per dag is de kans groot dat er in ieder geval één uit pasta bestaat. 

Maar in geval van twijfel heb je als Italiaanse huisvrouw natuurlijk een exemplaar van ‘Il cucchiaio d’argento’ binnen handbereik. Deze kookbijbel is meer dan een receptenboek en sinds de eerste druk in 1950 een favoriet huwelijksgeschenk in Italië.

Italianen práten graag over eten

Het maakt niet uit waar je bent, als er Italianen zijn begint of eindigt het gesprek altijd over voedsel. 

Waar je in Utrecht Fiori di zucca kunt kopen. Hoe je La Genovese het lekkerst maakt. En een paar jaar geleden probeerde een Romein mij zelfs te versieren met foto’s van zijn Carciofi alla romana. 

Ja, liefde gaat bij Italianen echt door de maag. 

Ze worden ook regelmatig boos om culinaire misstanden

Weet je nog dat Easyjet een reclame campagne lanceerde voor zijn vluchten naar Bologna? Je kon er ‘lekker Spaghetti Bolognese komen eten.’

Nou. Dat hebben ze geweten. Inwoners van Bologna stonden op hun achterste poten. ‘Ik neem aan dat ze ragù alla bolognese bedoelen. Deze saus eet je op tagliatelle. Misschien op tortellini of gnocchi. Maar nóóit op spaghetti.’ 

Regelmatig publiceren dagbladen tirades van Italiaanse koks, professioneel of amateur. Ze klagen over hoe Italiaanse gerechten in het buitenland verrommeld worden. 

Onlangs was de burgemeester van Bologna in het nieuws. Vorige maand is hij begonnen met het verzamelen van foto’s van Spaghetti Bolognese. Hij noemt het Fake News, een gerecht dat niet bestaat. 

Ik ben het wel gewend. Mijn oom had een Italiaans restaurant in Katwijk. Als iemand bij hem parmezaan op de spaghetti alle vongole wilde, nam hij het bord mee terug. De drankjes kregen de gasten aangeboden, maar ze konden beter bij de overbuurman gaan eten. 

Ik dacht dat Italianen van improviseren hielden?

Ja. Italianen houden over het algemeen niet van regels en plannen. Ik werd ooit uitgelachen omdat ik tijdens mijn vakantie in Italië naar de kapper wilde. De week ervoor belde ik uit Nederland om een afspraak te maken. ‘Nou, waarom kom je niet gewoon langs als je er bent?”

Intussen in mijn eigen keuken

Natuurlijk heb ik thuis een kast vol pasta in alle soorten en maten. En als ik geen linguine heb, maak ik géén pasta al pesto. 

En als je dan toch de verkeerde pasta gebruikt?

Het is net als met die monstertjes van Douglas. Mijn wastafel staat er vol mee en soms probeer ik er één. Gisteren smeerde ik mijn gezicht per ongeluk in met crème tegen oogrimpels.

Het is niet erg en je gaat er niet dood aan. Het is er alleen niet voor bedoeld.  

 

 

P.S.: de foto is gemaakt door Jorge Zapata en heb ik via Unsplash

 

1.Een piatto unico is een maaltijd die bestaat uit slechts één gang, iets wat eigenlijk zelden gebeurt in Italië. Tenzij je aan het werk bent of haast hebt.