Mijn lievelingsbeeld is dat wat Pieter d’Hont maakte van Trijn van Leemput. Het is een prachtig beeld, maar daarnaast ook vrolijk en hoopvol. Tijdens mijn jeugd stond het op net iets meer dan 100 meter van ons woonhuis. Stoer en uitdagend keek Trijn in de richting van Vredenburg. Daar stond ooit het kasteel dat op haar initiatief vernietigd is. Een kasteel dat meer een vesting en gevangenis was, een symbool van de Spaanse overheersing.
Waarom vrolijk?
Trijn bewijst dat je sterker bent dan je denkt. Maar naast verzetsheldin, staat Trijn voor mij voor de lente. Ze is namelijk beschermvrouwe van de CFU, de Utrechtse carnavalsvereniging. Als startschot voor de festiviteiten hangen de carnavals-prins, of prinses een bloemenkrans om het beeld. Toen het beeld nog op de Bakkerbrug stond, kwam de hofhouding na afloop op de koffie bij ijssalon Venezia, de winkel van mijn ouders.
En hoewel het begin van onze wintersluiting nogal eens varieerde, was het einde van de winterstop altijd op dezelfde dag. Op de zaterdag van carnaval gingen wij open, hoe vroeg carnaval dat jaar ook viel. En dus begon op dát moment de lente.
Waarom juist Trijn hun beschermvrouwe was?
Ik was lange tijd zo onder de indruk van haar daden, dat ik me hier niet om verbaasde. Dat Utrecht een paar dagen Leemput heette nam ik ook gewoon aan.
In 1995 verhuisde het standbeeld van Trijn naar de Zandbrug. Daar waar zij en haar echtgenoot ooit een grote bierbrouwerij hadden. Helder. Nu begrijp ik de keus van de carnavalsprinsen.
Nog steeds kijkt Trijn in de richting van Vredenburg en nog steeds krijgt ze jaarlijks een rood en witte bloemenkrans van een van de carnavals-royals. De ijssalon van mijn ouders bestaat niet meer, mijn zusje Romana verkoopt op die plek nu heerlijk ijs, maar schenkt geen koffie. ik vermoed dat de hofhouding naar café Weerdzicht gaat na de kranslegging.
Op 31 december gepubliceerd in Nieuws030
