In reclames voor Italiaanse producten zie je mamma’s in grote pannen roeren. Ze werpen handjes ingrediënten in hun gerecht en proeven er af en toe met zwoele blik van. Met diezelfde lepel roeren ze erna vrolijk verder. Horror. Niet die zwoele blik, nee die lépel.

Ik merk het vaker, Nederlanders hebben meestal een vertekend beeld van Italianen.

Wat dan wel Italiaans is?

Secuur met je eten omgaan. Thuis door bijvoorbeeld groenten en fruit te wassen voor het überhaupt een plekje op de fruitschaal krijgt. Niet vluchtig  spoelen, maar grondig wassen in ruim water mét zuiveringszout.

Beter nog als er een dosis amuchina aan het water is toegevoegd. Dit desinfectiemiddel is in praktisch ieder huishouden in meerdere varianten te vinden. Vloeibaar voor de was, zakjes met poeder voor groenten en fruit, doekjes voor onderweg.

En buiten de deur zijn we natuurlijk ook Italiaans

Want in een restaurant wil je uiteraard precies weten waar de gerechten op het menu van gemaakt zijn. Als ik bijvoorbeeld met vriendin S ergens ga eten, onderwerpt ze de ober aan een strenge ondervraging. Ze wil weten of de vis gekookt of gestoofd is, welke kruiden gebruikt zijn en zich ervan verzekeren dat de aubergines gegrild en niét gefrituurd zijn.

Een Italiaanse ober beantwoord deze vragen zonder blikken of blozen. In Nederland krijgt ze meestal een glazige blik als antwoord.

Ook foodbloggers verraden hun afkomst

Zo legt Simona op haar blog niet alleen minutieus uit hoe je passata di pomodori maakt. Ze omschrijft met chirurgische precisie hoe de potjes voor de passata gesteriliseerd moeten worden en de saus erna vacuum verpakt.

Op een vergelijkbare Nederlandse foodblog omschrijft haar Nederlandse evenknie dat ‘de warme tomatensaus in schone potjes gegoten moet worden en op z’n kop afgekoeld.’ Punt uit. Pitjes, velletjes en het hart van de tomaten worden in de Nederlandse variant niet verwijderd, maar verdwijnen door de staafmixer.

Wintervoorraad, de passata

Passata di pomodori is een van de manieren waarop een Italiaan zich op de winter voorbereidt. Aan het eind van de zomer, als de tomaten op hun lekkerst zijn, maken zij er een basis tomatensaus van. Om op de druilerigste winterdagen toch van de zon te kunnen genieten.

En er is natuurlijk niets op tegen om dit klusje samen met anderen te klaren. Eten is dan wel een serieuze zaak, het blijft een feestje.