Italië is dankzij Roberto Maroni niet meer alleen het land van de op maat gemaakte pakken, we blinken nu ook uit in op maat gemaakte zomerwetten. In 2008 heeft Maroni, toen minister van Binnenlandse Zaken, namelijk een wet aangenomen die het voor de burgemeesters mogelijk maakte locale wetten eenvoudiger en sneller in te laten gaan. De oorspronkelijke bedoeling was het veraangenamen van het verblijf van de toerist.
Doordrammende, ambulante strandverkopers en illegale masseurs konden worden aangepakt en geweerd van de Italiaanse stranden.
De locale wetten bleken ook reuze handig om normen en waarden te laten respecteren en omdat iedere gemeente plaatsgebonden behoeftes en problemen heeft, verschillen de Italiaanse zomerverboden per plaats. Dat maakt de situatie voor de reizenden onder ons natuurlijk soms verwarrend.
Zo mag je in Bologna en Pordenone wel op straat roken, maar geen alcoholische dranken nuttigen. In Napels is het andersom, daar mag je in de parken wel drinken, maar niet roken. In Oristano mag je op de stranden niet roken, maar wel gewoon in de parken en op straat. De burgervaders hadden de smaak te pakken.
Veel van deze verboden zijn heel begrijpelijk. In de zomer slapen veel meer mensen met open ramen en sigarettenpeuken in het zand zijn vooral vies en moeilijk uit het zand te verwijderen. Maar soms is de divietomania, de verbodsgekte, maar moeilijk te begrijpen. In Merano mag je niet op de straatbankjes liggen. In Eboli mag je je geliefde niet zoenen, zelfs niet als je in je eigen auto zit. En op Capri en Positano mag je tijdens de zomermaanden geen schoenen of slippers met een houten zool dragen. Zou de burgemeester fan van Havaianas zijn?
P.S.; de foto is gemaakt door Henry Be en vond ik op Unsplash
