Alle deelneemsters van mijn leesclub komen oorspronkelijk uit Italië, we lezen Italiaanse auteurs en af en toe bespreken we op een clubavond het boek dat we gelezen hebben. Meestal hebben we het echter over eten. Lekker eten, minder lekker eten en waar je er de ingrediënten voor kunt halen. We zijn wel een Italiaanse leesclub hè?
Mijn leesmaatjes zijn heel kieskeurig. We gaan dan ook niet vaak uit eten. Soms gebeurt het wel dat een van ons voorstelt om samen te gaan eten. Meestal bevat dat voorstel ook een specifieke plaats.
Vorige week kwam zo een voorstel. C stelde in onze app-groep voor om binnenkort weer eens samen te gaan eten. Haar buren hadden haar lovend vertelt over een nieuw Italiaans tentje in de stad.
Na zo een voorstel is het eerst even stil. Het menu wordt uitvoerig bestudeert en sommigen gaan zelfs zo ver het restaurant ter plaatse te inspecteren. Ziet het er niet te gelikt uit?
En dan barst het los. ‘Ze beweren een typisch Toscaans restaurant te zijn, maar het menu bevat allemaal gerechten die daar niet vandaan komen’. ‘Van alle gerechten die op de kaart staan, ken ik alleen vitello tonnato.’ ’… ja, maar vitello tonnato komt helemaal niet uit Toscane!’ ‘Ze hebben gewoon allerlei ingrediënten en gerechten gecombineerd en door elkaar gehaald.’
Gisteren kwam het beslissende oordeel. We gaan er niet heen. We gaan naar A en koken er zelf.
Gelukkig heb ik daar in de winter weer volop de tijd voor. Zondag 6 oktober is namelijk de laatste dag van dit ijsseizoen en na de schoonmaak is er volop tijd om te dromen, uitgebreid te eten en lekker te koken.
P.S.: de foto is van Nikos Kavvadas en heb ik van Unsplash
